KAL BİRAZ DAHA Kaç mavi yasak yaşadık seninle, kaç deli gece... Düşünse, dolunay bile utanır,yıldızlar çıldırır, ağlar erguvanlar.Ben, seni işte öyle bir gecede sevdim, hesapsız. Ve düşlerim... Düşlerim sınırsızdı alabildiğine Duygularım sabırsız. Bir çocuk kadar günahsız. Sahi, sen de sevebilir misin beni seni sevdiğim kadar, dokunabilir misin yüreğime? Bak, orada sen varsın. "Mutluluk nedir?" diye sorsalar "Sen" derim alabildiğine, "Yalnız sen."Sesin, gözlerin, ellerin sonra, titreyen dudakların ve arzun çekingen Sen, benim her şeyimsin. Sensiz neye benzer bu ay, bu güneş? Çiçekler açar mı sen olmasan, Martılar uçuşur mu çığlık çığlığa?Sonra, kim aydınlatır benim gecemi, Günümü kim paylaşır?Kim sorar derdimi, Ben neye sevinirim, Kimle gülerim? Kal biraz daha... Beraber büyüttük sevinçlerimizi, Beraber öğrendik yaşama direnmeyi Sevmeyi beraber öğrendik. Bak, güneşler doğdu üzerimize Yolumuza begonyalar serildi. Ağlamak bu kadar kolay mıydı, Ve güzel miydi gülmek kadar? Herkese seni anlatmak istiyorum Seni söylemek şiir şiir.Her dizede sen olmalısın, adın olmalı çığlık çığlık... İçimi ısıtan sen, tam şuramda; ılık ılık, sen olmalısın kıpır kıpır yüreğimde... Sevdan olmalı deli dolu Ve çılgınlığın, çılgınlığın olmalı. Ben seni sevmeyi seviyorum Ve seni özlemeyi. Bu bir itiraftır... Aşkın yoksa ben de yokum Yetim düşlerimin kimsesizliği kuşatır benliğimi Hüzünler yağar gecelerime.Ben, bir garip ben olurum, Sığamam odalara, taş duvarlar üzerime üzerime gelir. Ruhum durmaz bedenimde,hücrelerim yaşamaz. Kurumuş dallara döner yüreğim, susuz çöllere... Gece böyle bitemez, ben ölürüm, Ölürüm gitme, kal biraz daha... KAL BİRAZ DAHA... GÖZLERİN İSTANBUL OLUYOR Gözlerin İstanbul Oluyor Birden seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik, bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden. martılar konuyor omuzlarıma, gözlerin İstanbul oluyor birden. akşamlardan, gecelerden, senden uzağım şiirlerim rüzgardır uzak dağlardan esen durgun sular gibi azalacağım bir gün, birdenbire çıkıp gelmesen. şarkılarla geleceksin, duygulu, ince yalnız gözlerime bak diyeceksin. ellerim usulca ellerine değince kaybolup gideceksin bir elim seni çizecek bütün pencerelere bir elim seni silecek. kalbim: ebemkuşağı; günde bin kere senin için yeni baştan can kesilecek. ne güzel seni bulmak bütün yüzlerde sonra seni kaybetmek hemen her yerde ne güzel bineceğim vapurları kaçırmak yapayalnız kalmak iskelelerde. seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik, bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden. martılar konuyor omuzlarıma, gözlerin İstanbul oluyor birden Adı hüzün olsun bu gerçeğin.Ayrılığın tekil sızısını hissetmeninVe senden sonraki yaşantımın,Adı hüzün olsun!Öteki renklerini aldığın,Tek mevsimlik dünyamın, Ve senden bana kalanların, Rotasız başlayan yolculuğumun,Her limanda yüzleştiğim sensizliğin,Adı hüzün olsun!Bir türlü gelmeyen geleceklerin,Bir yarısı sende kalan geçmişin,Ve her gün biraz daha kaybolan iyimserliğimin,Adı hüzün olsun!Gittikçe tuhaflaşan tavırlarımın,Azalan ideallerimin,Alışkanlık haline gelen sıradanlıklarınBirbirine benzeyen her gününAdı hüzün olsun!Aklımda kalan şarkı sözlerinin,Anılarını sakladığım kirli odamın,Yağan yağmurun,Cama dayanmış soluk yüzümün,İçimde ağlayan çocuğun,Adı hüzün olsun!Artık gelmeyeceğine olan inancımın,Eksik yüreğimin, göremediğim renklerin,Sensizliğin, yarım kalmışlığın,Adı hüzün olsun!Değişmeyen şeylerin,Aynı filmin tekrarına benzeyen rüyaların,Sadakatini elden bırakmayan gönlümün,İçimdeki yalnız şairin, bu yaşantının,Ve bu şiirin adı hüzün olsun!