SEVMEK ÖZLEMEKDİR Kırılan bir ses camekanımda Uzaklarda kalanların feryadı. Dağlardan esen rüzgârların ninnisi yalnızlıklarımda. Dikenler içinde bir gül, gülümseyen umut Dert ortağımdır, kağıt ve kalem. Hüznün iğneleri batarken yüreğime Yapraklarını dökerken sonbahar İçime. Karın sesidir sessizliği Sokak lambalarında ölen ışığın Ayak izlerinde yiten bakışlar Kan tüküren gecelerin ateşi Örtünür, beyaz bir tül gibi karanlığın büyüsü Umutlarıma. Kan kırmızısı şafak, doğum sancısı çekerken güne Uykusuzluğun erdemine sarınmış gözler Sabahı gözlemezler. Körükteki közdür gönül Sabahları içinde taşıyan Günden, parlak umutları toplayan bulut Gözlerimde, yağmur damlası mı olacak? İçime yağan hüzünler Sensiz geçen mevsimlerin özlemi. “Sevmek; özlemektir” Öyle mi?